ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ 1

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Το πείραμα

Το λιοντάρι στο κλουβί πηγαίνει πέρα δώθε για να ξεμουδιάσει. Αν το μήκος του κλουβιού είναι 10 μέτρα, διανύει στο πήγαινε και έλα απόσταση 20 μέτρων. Το λιοντάρι θα ήθελε να έχει στη διάθεσή του μεγαλύτερη απόσταση. Αν είχε π.χ. διπλάσια απόσταση ΄΄η και τριπλάσια, θα ήταν οπωσδήποτε καλύτερα.

Αλλά το λιοντάρι δεν έχει πνεύμα. Για το λιοντάρι υπάρχει αυτό που είναι μπροστά στα μάατια του, όπως και κάθε τί που το περιβάλει.

Το λιοντάρι δεν έχει πνεύμα, όπως και κάθε ζώο, και δεν βλεπει παρά μόνο αυτό που είναι μπροστά του. Το ίδιο και όλα τα ζώα. Ο άνθρωπος μπορεί να βλέπει τα μη βλεπόμενα, τα ανώτερα, τα πνευματικά. Γι' αυτό μόνο ο άνθρωπος μπορεί να υποσχεθεί. Ούτε το λιοντάρι ούτε το άλογο ούτε το νοημονέστερο από όλα τα ζώα, όποιο είναι αυτό.

Το ζώο δεν έχει λογική δε σκέφτεται και υπακουει μόνο στις αισθήσεις. Αν κάτι καινούριο του δώσουν οι αισθήσεις, αν είναι νοήμον, μπορεί να το επαναλάβει και να το μιμηθούν και τα άλλα ζώα, με τα οποία είναι συντοσιμένο, σαν τις κιθάρες που ηχούν με το συσντονισμό τους. Κάποτε ένας πίθηκος ξεφλούδισε μια μπανάνα κι από τότε τον μιμούνται όλοι οι πίθηκοι, αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί.

Κάποιος θετικιστής φιλόσοφος νομίζει ότι βρήκε πώς ο κόσμος δημιουργήθηκε καθώς χτυπιούνται αιώνια τα οξέα και τα άλατα μεταξύ τους.Έφερε μάλιστα αυτό το παράδειγμα. Αν ένας πίθηκος χτυπάει αιώνια τα πλήκτρα της, θα γράψει κάποτε την Βρεττανική Εγκυκλοπαίδεια. Κάποιος του απάντησε: Ναί, θα τη γράψει. Αλλά ποτέ δεν θα ξέρει γιατί.

Όλα αυτά είναι σαν προοίμιο στο πείραμα του γράφοντος,. Στην αρχή ίσως φανεί ότι είναι απλοϊκό. Εμένα ΄όμως που μένω στο κέντρο μια μεγαλούπολης, μου έλυσε τα χέρια, μάλλον τα πόδια , επειδή με το πείραμα αυξήθηκε τρεις φορές και μισό η απόσταση που έχω στη διάθεσή μου να περπατήσω όταν είμαι κλεισμένος στο σπίτι μου. Επειδή το πήγαινε έλα σαν το λιοντάρι στο κλουβί είναι βαρετό, σκέφτηκα να μην περπατω σε ευθεία γραμμή, αλλά σε κύκλους, όπως τα άλογα όταν ανεβαίνουν στο βουνό. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η η καμπύλη γραμμή είναι πάντα μεγαλύτερη από την ευθεία.

Μετρώντας κάποτε την απόσταση μεταξύ δύο σημείων στο σπίτι, διαπίστωσα ότι περπατωντας σε κύκλους, η απόσταση μεγαλώνει. Φαντασθείτε την έκπληξή μου όταν μέτρησα την απόσταση και είδα ότι η απόσταση μεγαλώνει τρεις και μισή φορές, και δε ζαλίζεστε ποτέ. Μπορούμε δηλαδή να κάνουμε "εκατοστάρια" χωρίς να βγούμε από το δωμάτιό μας, χαράζοντας απλά "οχτάρια", αντί να περπατάμε πάνω κάτω σε ευθεία γραμμή. Η ευθεία γραμμή είναι λέει η γεωμετρία είναι μικροτέρα πάσης πλαγίας γραμμής.

Περί ευαισθησίας

Αν μπορούσες να διαλέξεις μεταξύ του να είσαι υπερευαίσθητος και του να είσαι από τους ανθρώπους που δεν ιδρώνει το αυτι τους, τί θα διάλεγες. Νομίζω θα διάλεγες αυτό που είσαι , ο ένας τύπος ανθρώπου ή ο άλλος.

Βέβαια, υπάρχει και ο τρίτος τύπος ανθρώπου, αυτός που δεν είναι οσον αφορά την ευαισθησία ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Αυτός λίγο θέλει να είναι είτε λίγο ευαίσθητος είτε λίγο αναίσθητος. Αλλά αυτός , νομίζω στην κόλαση του Δάντη είναι ο τύπος που λεγεται "γουάρντα ε πάσα".

Οι αρχαίοι στην μυθολογία τους είχαν νομίζω και θεό που ήταν και το ένα και το άλλο. Στη φιλοσοφία τους ο Δημόκριτος συνεχώς γελούσε, και τον ονόμασαν "ο φιλόσοφος που γελάει, ενώ τον Ηράκλειτο τον ονόμασαν ο φιλόσοφος, που κλαίει, γιατί ποτέ δεν τον είδε κανείς να γελάει. Δεν ξέρω ποιό ήταν το τέλος του Δημοκρίτου, αλλά το τέλος του Ηράκλειτου ήταν τραγικό.

Ότι οι αρχαίοι για να δημιουργήσουν ολοκληρωμένους τύπους θεών έφτασαν στην υπερβολή. Ο Ποσειδώνας π.χ. είναι πάντοτε θυμωμένος. Ο Ποσειδώνας είναι το σύμβολο της θάλασσας , δηλαδή του υγρού στοειχείου, που είναι σύμβολο του αρνητικού ασυνειδήτου.

Το αρνητικό ασυνείδητο βασάνιζε το Σολωμό. Δικός του ειναι ο στίχος "τα σπλάνα μου, κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν. Ο Σολωμός πίστευε στη φώτιση φτάνει ο άνθρωπος λίγο πριν πεθάνει και συχνά δε φτάνει ποτέ. Αυτό σημαίνει ο στίχος του "Άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του,,"

Στην Ορθοδοξία η μνήμη του θανάτου είναι μέγιστη αρετή. Ίσως επειδή συνδέεται με τη μνήμη του Θεού. Γι' αυτούς που δε θυμούνται καθόλου το θάνατο στη ζωή τους, λέγεται ότι "τους ξέχασε ο Θεός".

Οι άγιοι και θεοφόροι πατέρες ότανμε τη χάρη του Θεού φθάνουν στην πλήρη ησυχια , ικετεύουν το Θεό, να τους πάρει την ησυχία .για να αγωνίζονται να έχουν καθαρή καρδιά.

Πρέπει να προσέχουμε να διώχνουμε από μέσα από την ψυχή κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος. Αυτό γίνεται με τη νοερά προσευχή και γενικά στην παράδοση που διατηρείται ακόμα στον ελληνικό λαό, την "Νηπτική Παράδοση". Αυτή που δυστυχώς χάθηκε σε όσους ακολουθούν το αγγλοσαξωνικό μοντέλο.

mlvardospot.blogspot.com

Όλες οι αντιδράσεις:

44