ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ποιό είναι το θάρρος της υπάρξεως; Είναι το θάρρος της υπάρξεως το να αψηφάς τον κίνδυνο; ¨Η είναι θάρρος να γνωρίζεις αυτό που θέλεις κι αυτό που αξίζει. 

Ένας βασιλιάς έστειλε τον σύμβουλό του,  να βεβαιωθιεί αν αξίζει  η γυναίκα, που διάλεξε να κάνει γυναίκα του.  Ο σύμβουλος     επισκέφτηκε τη γυναίκα στο σπίτι της και  ζήτησε να τη δει γυμνή.  Εκείνη γδύθηκε αμέσως. 

Ο σύμβουλος όταν γύρισε στο βασιλιά, του είπε, ότι η γυναίκα που διάλεξε δεν αξίζει να την κάνει γυναίκα του. Πώς το ξέρεις , τον ρώτησε  ο βασιλιάς και ο σύμβουλος του είπε ότι γνωρίζει τους γονείς του καθενός.  Ο δικός μου πατέρας ποιός ήταν ; Ο δικός σου πατέρας ήταν  φούρναρης. Κάθε φορά που  σου κάνω μια εκδούλευση, μου δίνεις κουλούρι.

Ή ιστορία αυτή εκτός από το  χιούμορ, δείχνει πως  στους Ρωμιούς βασίλευαν αυτοί ποιυ διακρίνονταν για την αξιοσύνη τους. Οι Ρωμιοί όταν λένε βασιλιά εννοούν τον πιο άξιο. Δεν είχαν ποτέ  κληρονομική βασιλεία. Ίσχυε ο στίχος του Ψαλμού: "Έντεινε και κατευοδού και βασίλευε ένεκεν αληθείας και πραότητος και δικαιοσύνης."

Θα μου πείτε ποιό είναι το κριτήριο του θάρρους της ύπαρξης σήμερα; Δεν είναι ούτε η γνώση της αξίας της ζωής και του ανθρώπου ούτε  η άγνοια του κινδύνου. Ο φιλόσοφος Πωλ Τίλιχ στο βιβλίο του, "το θάρρος της υπάρξεως" περιγράφει τη σύγχρονη εποχή ως εποχή που ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται να ζήσει. Όταν, η διασκέδαση έχει γίνει επιστήμη, οι άνθρωποι φοβούνται να ζήσουν. Την ίδια απάντηση έδωσε και ένας γέρος μοναχός το Άγιον Όρος. Ο φόβος, είπε, χαρακτηρίζει την εποχή μας.    

 Εγώ άραγε τί θα απαντούσα; Θα απαντούσα ότι το θάρρος της υπάραξεως για μένα  είναι η επίγνωση ότι η ζωή είναι  αποστολή του Θεού.  Κανένας δεν ήρθε στον κόσμο αυτόν χωρίς αποστολή, την οποία καλείται να γνωρίσει και να τη φέρει εις πέρας. Ο θαρραλέος με αυτή την έννοια είναι "Χριστού ευωδία"! "Είδομεν το φως το αληθινό, λέει ο εκκλησιαστικός ύμνος, ελάβομεν πνεύμα επουράνιο. 

Η σύγχρονη αποτυχία του γάμου στις περισσότερες περιπτώσείς είναι άγνοα του σκοπού του γάμου ως δημιουργία οικογένειας. Χωρίς σκοπό οικογένειας, χωρίς αγάπη της πατρίδος, ο άνθρωπος δεν είναι κανένας. 

Την απάντηση αυτή δίνει ο Όμηρος τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ονομάζει τους συντρόφους του "νήπιους'. Οι νήπιοι χάθηκαν γιατί ξέχασαν την πατρίδα τους.