Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Κάποτε θα σεβαστούμε το φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει σαν ένα άλλο σώμα, που έχουμε κοινό με τους άλλους. Τα δάση, ο αέρας, τα νερά, οι καρποί της γης, είναι σώμα του ανθρώπου , το συλλογικό του σώμα.
Άραγε θα γίνει αυτό κοινή συνείδηση κάποτε; Η επιστήμη θα αναγνωρίσει την ιερότητα του ανθρώπου και της φύσης; Μόνον αν πονέσουμε τη φύση, σαν δικό μας σώμα, θα πάψουμε ίσως να την καταστρέφουμε;
Οι Φαρισαίοι της εποχής του Χριστού δεν ασχολούνταν με τα θαύματά Του, αλλά με το αν είναι επιτρεπτό να γίνονται εν ημέρα αργίας. Υλιστές διανοούμενοι, στις μέρες μας, υποστηρίζοντες τις απόφεις τους, λησμονούν την ουσία, ότι διακυβεύεται η θρησκεία του ελληνικού λαού και η μοναδική συνεκτική του δύναμη, η Εκκλησία!
Η πνευματική σχέση διαρκεί. Οι αισθησιακές χαρές καταλήγουν σε αμοιβαία απομάκρυνση, όταν δεν είναι ευλογημένες απ΄ το Θεό. Κ συντροφιά, η συζήτηση, ακόμη κι ένα βλέμμα, μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον.
Μόσχος Λαγκουβάρδος
mlvardospot.blogspot.com
2/27.12.24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου