Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η χαρά είναι κοινωνική. Ακόμα κι όταν ανηφορίζεις μόνος σου ψηλά στο Έβερεστ νιώθεις μαζί με τη χαρά και την παρουσία κάποιου να σε συντροφεύει. έχουμε ζωντανή μαρτυρία του πρώτου ανθρώπου, που κατέκτησε την κορυφη στο Έβερεστ, πως ένιωθε πάντα την παρουσία κάποιου, που περπατούσε μαζί του.
Δε θα πεις ποτέ "έρμη" τη χαρά. Δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, από την ίδια τη φύση της χαρας, ως ευλογίας τοιυ Θεού. Ο Θεός είναι απροσωπολήπτης. Μοιράζει σε όλους τις ευεργσίες Του. Θυμάμαι τα λόγια του ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, όταν είπα, ότι σκοπεύω να γράψω γι' αυτά που τραβήξαμε στον πόλεμο, μου είπε, "να μην κάνεις συλλογή από βάσανα. Να γράψεις για τις ευεργεσίες του Θεού σε σένα. '
Είναι γεγονός πως όσο προχωράμε στην ηλικία τόσο λιγοστεύουν οι φίλοι. Αλλά δεν άκουσα κανέναν γέρο, να κάνει παράπονα. Αναρωτιέμα γιατί δεν παραπονιούνται οι γέροι. Δεν παραπονιούνται επειδή ακριβώς η χαρά είναι κοινωνική και τη χαίρονται με το Θεό. Άλλωστε είναι η μόνη χαρά που μένει. ΟΙ χαρές του κόσμου δε διαρκούν.
Η Γραφή όταν μιλάει για το Μυστήριο το κρυμμένο από τους αιώνες και από τις γενεές, το αποκεκρυμμμένον από των αιώνων και των γενεών" εννοεί 'κρυμμένο από τις χαρές του κόσμου, που δε διαρκεί. "Παρέρχεται το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία του".
Είναι απερίγραπτη η χαρά, όταν τη νιώθουμε με το Θεό.>"
Η χαρά είναι κοινωνική σημαίνει ακριβώς αυτό, ότι η χαρά με το Θεό διαρκεί για πάντα. Θα θυμηθώ πάλι τα λόγια του αρχηγού της φυλής των Ερυδροδέρμων της Αμερικής "Το Μεγάλο Πνεύμα βλέπει κκι ακούευ τα πάντα και ποτέ δεν ξεχνάει. από δε και πέρα θα δώσει σε κάθε άνθρωπο ένα σπίτι-πνεύμα σύμφωνα με τις ερημιές του." (Ειρήνη Βρης, Ινδιάνικη σοφία.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου