Αγαπημένο μου σημειωματάριο "

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Μ' αρεσε ο τίτλος αυτός από την γνωστή θαυμάσια ιταλική κινηματογραφική ταινία και τον έβαλα εδώ στο μικρό μου αυτό δοκίμιο με θέμα τις αγαπημένες αναμνήσεις.  Ο άνθρωπος λέει ο φιλόσοφος εννοώντας εμάς τους Έλληνες ότι  εκ φύσεως αγαπάει τις ιστορίες, έχει όρεξη διαρκώς να μαθαίνει. Η παράδοση του λαού μας είναι η αυτοεξέταση, η νήψη όπως λέγεται στην Εκκλησία. 

Πάντα κουβαλώ μαζί μου ένα σημειωματάριο για να καταγράφω ιστορίες δικές μου ή των ανθρώπων που είναι γύρω μου.Όταν ρώτησαν κάποιον περιηγητή ποιοί μένουν σ' αυτή τη χώρα, εννοώντας την Ελλάδα, απάντησε, είναι άνθρωποι που αγαπούν τις συζητήσεις, τίς ιστορίες, λέω εγώ. Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, όπως λέει ο στίχος του ωραίου αυτού τραγουδιού του Νέου Κύματος.

Ο παππούς Αγγελάκης εκ Δεσκάτης Γρεβενών,  αγαπούσε τα τραγούδια που περιέχουιν μια ιστορία, αυτά που στο Δημοτικό Τραγούδια ανήκουν στην κατηγορία των Παραλογών. Παραλογές είναι τραγούδια που περιέχουν ιστορίες από την πλούσια νέα και αρχαία ιστορία του Γένους των Ρωμιών! Παράδειγμα το Μοιρολόι για το θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, ,θα μπορούσε να το εντάξει κανείς στις Παραλογές. Είνάι ένα αριστουργηματικό Ηπειρώτικο πολυφωνικό τραγούδι, για τον Ήρωα της Επαναστάσεως του Εικοσιένα. Παραθέτω εδώ τους στίχους του, για να τους χαρείς, ευγενικέ αναγνώστη:https://youtu.be/AwJ9CCgywtw?t=48

Τί ευτυχισμένος είμαι λέει ο πατέρας του Οδυσσέα, στο ποίημα της Οδύσσειας του Ομήρου:  Τί ευτυχισμένος είμαι , λέει στον εαυτό του, να βλέπω το γιο μου Οδυσσέα και τον εγγονό μου Τηλεμαχο να πολεμούν τους μνηστήρες για την ελευθερία της πατρίδας. 

Ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος να γίνει θεός. Πάντα είναι συνδεδεμένος μετο Θεό. Όλος ο δρόμος απ' τον άνθρωπο προς το Θεό γίνεται με χαρά: "Μετά χαράς την δέησιν ποιείτε".  Με χαρά κοινωνούμε τα παθήματά μας με τα παθήματα του Ιησού.  Με χαρά  έχουμε το Θεό κέντρο της προσωπικής μας ζωής. Ανακαλύπτουμε στο Χριστό τον αληθινό εαυτό μας. 

Η ζωή μας είναι επέκταση μέσα μας της ζωής του αναστημένου Χριστού. Ο Χριστός είναι το αμπέλι κι εμείς είμαστε τα κλήματα. Ο Χριστός είναι ο κορμός κι εμείς είμαστε τα κλαδιά. Η Εκκλησία σώζει την κοινή αισθητική βάση. Οι διδασκαλίες χωρίς το Χριστό είναι σχιζογρένεια. 

Είμαστε δόκιμοι με την επίγνωση του Χριστού μέσα μας. Δεν δοκίμασαν να έχουν το Θεό μέσα τους εν επιγνώσει και ο Θεός τους παρέδωκε εις αδόκιμο νου, πράττοντας τα μη καθήκοντα. 

"Και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν ν επιγνώσει παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, μεστούς φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας ψιθυριστάς, καταλάλους,  θεοστυγείς, υβριστάς, υπερήφανους, αλαζόνας, αστόργους , α,σπόνδους, ανελεήμονας." (Ρωμ.1, 28-32)

Κάθε φορά ποου θυμάμαι κάποιο θαύμα στη ζωή μου το σημειώνω στο αγαπημένο μου σημειωμάρια. Γνωρίζω από την προσωπική μου πείρα, ότι κανείς δεν μπορεί να χαρεί τη ζωή, αν δεν τη θεωρεί δώρο του Θεού. Ευχαριστώ πάντα και ευγνωμονώ τουν Κύριο και Θεό μου, για τις αμέτρητες ευεργεσίες στον ταπεινό δούλο Του. Ποιός είναι, γράφει στον ψαλμό του ο Δ|αβίδ, και με θυμάσαι; Ο ίδιος λέει επίσης ότι θα χαρούν οι δίκαιοι με το Θεό. "Ευφρανθήσονται δίκαοι εν Κυρίω." 

mlvardospot, blogspot.com