Αγάπη του Θεού ή σχιζοφρένεια;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου  

Αγάπη του Θεού ή σχιζοφρένεια

 

«Οι δε δαίμονες παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες. Ει εκβάλλεις ημάς επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων.»(Ματθ.  η΄,28-34)

(Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας. «εάν διά της προσταγής σου εκβάλεις ημάς από αυτούς τους ανθρώπους , δος εις ημάς την άδεια να πάμε στους χοίρους.)  

Αγάπη του Θεού ή σχιζοφρένεια; Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος , λέει για την αγάπη του Θεού. «Ο αγαπών τον Θεόν εν αυτώ εστί.» Αυτός που αγαπάει στο Θεό μένει στο Θεό. Γνωρίζει το Θεό και ο Θεός τον γνωρίζει. Πριν γνωρίσει τον αληθινό Θεό ,  προσκυνούσε τα είδωλα, που ούτε την αγάπη τους εννοούσαν  ούτε στην αγάπη τους ανταποκρίνονταν.

Κατά τη χριστιανική διδασκαλία, ο  αγαπών τον Θεόν έχει το Χριστό μέσα του και τηρεί τις εντολές Του. Κι όταν αμαρτάνει, μετανοεί.  Δεν υπάρχει  κανείς που να τηρεί όλες τις Εντολές του Θεού, " εν έργω ή νόμω ή διανοία;"  Δεν είναι  κανείς αναμάρτητος, Αυτός που αμαρτάνει, μετανοεί.

Άρα η τήρηση των εντολών προϋποθέτει διαρκή εγρήγορση, δηλαδή μνήμη των αμαρτιών και μετάνοια.   Η σχιζοφρένεια στη συγκεκριμένη περίπτωση έγκειται  στην απώθηση  στο υποσυνείδητο και την κατάκριση. Αν  θέλετε να αρρωστήσετε γράφει στο βιβλίο του «Εκείνο», ο αυστριακός συγγραφέας Μπρόγκερ, να κάνετε αυτά τα δύο, «να απωθείτε και να κατακρίνετε»΄.

Στη σχιζοφρένεια ο πάσχων έχει πολλαπλή προσωπικότητα, την ημέρα π.χ. δε θυμάται ποιος είναι τη νύχτα και τη νύχτα δε θυμάται ποιος είναι την  ημέρα.

Μια μορφή σχιζοφρένειας είναι όταν απωθούμε τις αμαρτίες μας και δε τις θυμόμαστε καια φυσικά ούτε μας ενοχλούν ούτε  μετανοούμε γι' αυτές.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να απελπίζεται κανείς ποτέ. Πάντα θυμόμαστε τις αμαρτίες και πάντα μπορούμε, αν θέλουμε να μετανοήσουμε γι' αυτές. 

«Η αμαρτία μου» , λέει ο Δαβίδ στον ψαλμό του, «ενώπιόν μου εστί διά παντός».

Θα μου πείτε, και δε θα απελπιζόμαστε αν έχουμε τις αμαρτίες μας συνεχώς μπροστά μας; Αν είμαστε διαρκώς άγρυπνοι;  Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου», λέει ο Σολωμός.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε, πως όταν μετανοούμε δεν απωθούμε την αμαρτία μας και δεν ξεχνάμε. Μόνο βγάζουμε το δηλητήριο και δεν μπορεί να μας βλάψει ξανά.

Η μετάνοια μας καθαρίζει από τη βρωμιά του Ασυνειδήτου μας. «Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας και από της αμαρτίας μου καθάρισόν  με.» λέει ο ψαλμός της μετανοίας.