Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το γέλιο που βγαίνει από τη μύτη, είναι μισόγελο. Δε γελάμε με την καρδιά μας. Ίσως συχνά στη ζωή μας τα γέλια μας βγήκαν ξινά ή μας βγήκαν από τις μύτες μας.
Αν είναι να γελάμε από τις μύτες μας, καλύτερα να μη γελάμε καθόλου. Το γέλιο από τη μύτη, στην πραγματικότητα είναι επίκριση. Είναι αυτό που λέμε "μυκτηρισμός" κατηγόρια, χλεύη...
Τον παλιό καιρό στα χωριά, είχαν όλοι, εκτός από τους σπάδωνες, μουστάκια. Δεν υπήρχαν μυκτηριστικά γέλια. Το γέλιο κάτω απ' τα μουστάκια, δεν είναι κατηγόρια. Ειναι ένδειξη σεμνότητας και ντροπαλότητας, στον έπαινο
Οι άνθρωποι ήταν απλοί, ευθείς, δεν ήξεραν τις μεθόδους της υποκρισίας. Η πλάγια έκφραση ήταν μάλλον γυνακεία συνήθεια,, να "χτυπάς το κατώφλι για ν' ακούσει το ανώφλι. Στη Δεσκάτη το κατώφλι το έλεγαν κατώφελο και το ανώφλι, ανώφελο. Την παροιμία για την υποκρισία την έλεγαν έτσι: "Χτυπάει τον κατώφελο ν' ακούσει ο ανωφελος."
Γράφω για το γέλιο, για κάτι που έχει εκλείψει από την κοινωνία μας και νιώθω ότι γράφω για κάτι ξένο και αδιάφορο. Ποιός νοιάζεται για το γέλιο, όταν όλοι είναι σκυθρωποί;
Αν ήμουν πρωθυπουργός, αντί να χρηματοδοτώ τους μεγαλο-καναλάρχες θα ενίσχυα ηθικά και οικονομικά το θέατρο των σκιών, ίσως κάνουν τον κόσμο να ξαναβρεί το γέλιο του!
Πολλοί ίσως θυμώσουν που είμαστε υπέρ του γέλιου. Τόσο έχουν συνηθίσει την κατήφεια .
Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν είναι αγαπητοί σ' αυτούς που δεν θέλουν την ευλογία. Πώς το ξέρουμε αυτό; Το ξέρουμε επειδή ο Κύριος δίδει εντολή "Ευλογείτε και μην καταράσθε". Αν δεν αγαπούσε κανείς την κατάρα, γιατί θα έδινε ο Κύριος την εντολή
να ευλογούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου