Σχόλιο στο παράδειγμα του χιονισμένου δρόμου

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Στο παράδειγμα του χιονισμενου δρόμου, που άνοιγε ο παππούς μου στη Δεσκάτη,, αν κάνουμε την υπόθεση, πως αυτοί που περνούσαν , έβλεπαν μόνο τα ενεργήματα (το άνοιγμα του δρόμουο) και όχι τον παππού, μπορούμε να καταλάβουμε την πλάνη των χριστιανών που πιστεύουν στα ενεργήματα που τους διευκολύνουν και δεν πιστεόυουν στην ενέργεια.

Οι αιρέσεις δεν κάνουν τη διάκριση μεταξύ ενεργειών και ενεργημάτων και δεν θεωρούν την Ενέργεια Θεό και τα ενεργήματα "κτίσματα". Δεν θεωρούν τη Χάρη του Θεού άκτιστη, αλλά κτιστή, όπως τα ενεργήματα.

Δεν πιστεύουν στην ένωση του ανθρώπου με το Θεό (θέωση). Στην θέση του Θεού βάζουν τον άνθρωπο, π.χ. οι παπικοι βάζουν τον πάπα.

παράβαλε τη ρήση του Επίκουρου, "Ο Θεός έκτισε τον κόσμο, αλλά δεν ενδιαφέρεται γι' αυτόν." .

Οι αιρετικοί δεν πιστεύουν ενανθρώπιση του Θεού. Ο Χριστός ειναι μόνο Θεός, όχι άνθρωπος. Δεν πιστεύουν στον Θεάνθρωπο. Δεν έχουν ελπίδα σωητήρίας. Ο ουμανισμός δεν έχει λόγο παρά μόνο μέχρι το θάνατο.

Στην αρχαία επιγραμματική ανθολογία δεν υπάρχει ούτε ένα επίγραμμα, να μιλάει, τί γίνεται μετά το θάνατο. Βουβαμάρα μεγάλη! Σιωπή του τάφου!