ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Σ

Όταν διάβασα στο ημερολόγιο του Ντοστογιέφσκι, που έγραφε πως όταν του χάρισαν τη ζωή, ένιωσε μια μεγάλη απορία, πώς δεν αγαπάει τα πάντα με όλη τη δύναμη της ψυχής του, κατάλαβα ότι εννοούσε το αίσθημα της ευγνωμοσύνης, που νιώθει κάθε άνθρωπος όταν δέχεται ένα χάρισμα. Ξύδι χάρισμα, γλυκό σαν μέλι, λέει η παροιμία του λαού.

Σε μένα το αίσθημα της ευγνωμοσύνης το σκεπάζει η βεβαιότητα που νιώθω μέσα μου, ότι αγαπώ το Θεό και όλους τους ανθρώπους, ιδίως αυτούς που με ευεργετούν, ακόμα και στα πιο κοινά πράγματα.

Από τα παιδικά μου χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, νιώθω ότι όλη μου η ζωή είναι χάρισμα, που ποτέ δεν θα μπορούσα να το ξεπληρώσω. Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης είναι ανάμικτο από χαρά και πόνο μαζί. Σαν την νοσταλγία , για το παρελθόν, που με λίγη προσπάθεια θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Κρίμα, με λίγη προσπάθεια , θα μπορούσα να ξεπληρώσω τις ευεργεσίες που δέχτηκα στη ζωή μου.

Η πιο συγκινητική σε μένα στιγμή στο Ευαγγέλιο είναι όταν ο Ιησούς λέει για τη γυναίκα με το μύρο, ότι της συγχωρούνται οι αμαρτίες, επειδή αγάπησε πολύ. Αλλά στη δική μου περίπτωση δεν πρόκειται για υπερβολή της αγάπης. Μάλλον είναι ένα είδος ανασφάλειας, που με έκανε να θέλω να ευχαριστήσω όλους για την αγάπη τους. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια μέσα στον πόλεμο που με τραυμάτισε ή μπορεί να κληρονόμησα την υπερευαισθησία μου από τους προγόνους μου.

mlvardospot.blogspot.com