ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 1

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Πριν χρόνια συνάντησα στη Θεσσαλονίκη ένα γέρο αλήτη, που καθόταν μόνος του σ' ένα παγκάκι της παραλίας. Έμοιαζε με γέρο ασκητή στο Άγιον Όρος. Κάθησα δίπλα του αρκετή ώρα από την μεριά που φυσούσε ο αέρας. Κάποια στιγμή, που έκρινα κατάλληλη, του μίλησα.

-Γέροντα, αν είναι ευλογημένο, πες μου κανένα λόγο Θεού.

-Να μην τρως κρέας, είπε.

Δεν έτρωγα κρέας πολλά χρόνια. Από τότε που υποσχέθηκα σ' ένα βόδι που το οδηγούσαν στο σφαγείο. Το λυπήθηκα μέσα στην καρδιά μου και του είπα ότι δε θα φάω ποτέ κρέας και κρατούσα την υπόσχεσή μου. Με κοίταζε μέσα από μια χαραμάδα στην καρότσα του φορτηγού. Είχε σκυμένο το κεφάλι για να μην κινείται και χάνει βάρος. Θυμάμαι τα μεγάλα δακρυσμένα μάτια και το λυπημένο βλέμμα του που σου έσχιζε την καρδιά, αν του κοιτούσες.

'

-Είσαι παντρεμένος; με ρώτησε ύστερα από λίγο.

-Ναι.

-Να προσεύχεσαι κρυφά, είπε.

Δεν θα μπορούσα να το κάνω για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι ήμουν καινούριος στο γάμο κι ο άλλος λόγος είναι ότι δεν μπορώ να κρύβομαι ή να λέω ψέματα. Προδίνομαι αμέσως.

Τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά απορούσαν με το θάρρος όλων αυτών των φτωχών και των απόκληρων που τους τραυμάρισε η μοίρα. Ίσως έβλεπαν τα παιδικά μου τραύματα και στη δική μου την ψυχή.

Τώρα οι φίλοι γελούν με εμένα γιατί όλοι αυτοί οι απόκληροι έχουν θάρρος μαζί μου. Τους δίνεις αέρα, λέει ο Γιάννης.

Ένας φίλος εισαγγελέας απορούσε: Πώς σ' αρέσει να κάνεις παρέα με τους ξυπόλυτους! Αμπάχο ντε τόδος, απαντούσα Ισπανικά. Ήμουν λάτρης της Ισπανικής.

Κάποτε ταξιδεύοντας με το πλοίο 'Πανορμίτης", για την Κάλυμνο άκουσα κάποιον ναυτικό να μιλάει, όπως μου φάνηκε Ισπανικά. Κατά τύχη ήταν δίπλα μου στο μπαρ του πλοίου και του ζήτησα να μου πει μερικούς ισπανικούς στίχους; Μου είπε πρόθυμα τους στίχους αυτούς ενός τραγουδικού των ναυτικών:

Ασί ες λα βίντα κουέστα

φούμε και σάλε

τσένερε κε ρέστα.

(Έτσι είναι η ζωή αυτή

καπνός που φεύγει

στάχτη που μένει)