Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Όσο έχουμε μέλλον δεν ανησυχούμε μήπως δεν είμαστε καλοί άνθρωποι. Θα μου πείτε, ποιοί είναι οι καλοί άνθρωποι; Από παιδί πίστευα πως είναι καλός ο άνθρωπος που πονάει για τους άλλους..
Αυτούς τους ανθρώπους συμπαθούσαν και τουις εμπιστευόμουν. Στα πρόσωπά τους έβλεπα την καλοσύνη και την ταπείνωση. Κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι αν δεν υποφέρεις, αν η ζωή σε χάΪδεψε δεν πονάς αυτούς που υποφέρουν. Τον περήφανο άνθρωπο τον θεωρούσα ότι δεν είχε φαντασία και δεν μπορούσε να μπει στη θέση τοιυ άλλου που υποφέρει.
Ακόμα κι αυτοί όταν θα δουν ότι δεν έχουν μέλλον, φαντάζομαι ότι θα θέλουν να είναι όπως ο Κύριος πράοοι και ταπεινοί. Αραγε αυτό μένει όταν δεν είναι από τα νειάτα μας, όταν δεν είμαστε γεννημένοι ταπεινοί;
Σε μένα πάντως από τους ήρωες της λογοτεχνίας, ο πιο συμπαθητικός είναι ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι και ο συγγραφέας Κνοιυτ Χάμσουν, όπως περιγράφει τον εαυτό του όταν είναι πια γέρος, στα "χορατιασμένα μονοπάτια του>" Χορταριασμένα, ίσως γιατί δεν έρχεται πια κανείς να τον δει.
Η Γερμανική φυλή είναι σκληρή. ΌΠως μου είπε κάποιος φίλος που σπούδασε στη Γερμανία, επισκέπτονται τους δικούς τους κάθε τέσσερις μήνες ή κάθε δύο μήνες, όταν είναι άρωστοι. Κάποιος μεγάλος ποιητής όπως γράφει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, επισκέφτηκε τη μάνα του, την οποία υπεραγαπούσε, μία φορά μόνο σε όλη του τη ζωή .
Από παιδί θυμάμαι ότι συμπαθούσα τον ευαίσθητο άνθρωπο, αυτόν που πονάει με τη δυστυχία γύρω του. Το ότι με απασχολούσε πάντοτε, αν είμαι ευαίσθητος στον πόνο του άλλου, ίσως ο Θεός επέτρεψε να αρρωστήσω από υπερευαισθησία, όταν ήμουν φοιτητής της Νομικής στη Θεσσσαλονίκη,
Οι συυγραφείς και οι ποιητές που αγαπούσα ανήκουν στην ίιδια αυτή κατηγορία των υπερευαίσθητων, όπως ειναι ο Ντοστογιέφσκι, με τον Ήλίθιο , ιο ο Κνουτ Χάμσουν με τα "χορταριασμένα μονοπάτια", ο ποιητής Ρόντεμπαχ κ.ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου