Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το πιο περιφρονημένο είδος του λόγου στις μέρες μας είναι ο διάλογος. Εννοούμε το διάλογο των εγγάμων στο σπίτι. Οι άγαμοι δεν κάνουν διάλογο στο σπίτι, επειδή δεν υπάρχει «διάλογος του μόνου». Υπάρχει βέβαια για τους Ανατολίτες ένα είδος διαλόγου, που τον ονομάζουν «υπερβατικό», για να υπερβαίνεις τις διαφωνίες με τον εαυτό σου.
Αλλά τι είδους είναι αυτή η υπέρβαση; Είναι μήπως ένα είδος
«στρουθηκαλισμού»; Μήπως υπέρβαση θεωρούν την «αυτούπνωση»; Κοιμίζεις τον εαυτό
σου και με τον ύπνο ονειρεύεσαι την ενότητα στην αποξένωση, αντί να αναζητείς
την ενότητα στη φιλία;
Με τον ύπνο έλυσε το άλυτο πρόβλημά του ο ράφτης εκείνος στο
διήγημα του Ροϊδη, που μη μπορώντας να
παραδώσει έτοιμα ,την παραμονή των Χριστουγέννων, τα μισοτελειωμένα κοστούμια,
«εφύσησε την λυχνίαν και εκοιμήθη»!
Τι γίνεται με το διάλογο των εγγάμων στα σπίτια τους; Όταν
δεν κοιμούνται, βλέπουν τηλεόραση, που είναι το ίδιο. Κι όταν δεν βλέπουν
τηλεόραση, μιλάνε στο τηλέφωνο. Το κενό του διαλόγου το καλύπτουν με τσιγάρα
και ποτά!
Γιατί άραγε δεν κάνουμε διάλογο με τον εαυτό μας; Διότι ο
διάλογος δε γίνεται με σκέψεις ή με λόγια, αλλά με ανθρώπους. Γράφοντας για το σωκρατικό διάλογο ο
Μπαχτίν λέει « η αλήθεια δε βρίσκεται στο κεφάλι κάποιου
συγκεκριμένου ανθρώπου. Η αλήθεια γεννιέται ανάμεσα στους ανθρώπους που την
αναζητούν από κοινού, μέσα σε μια διαδικασία διαλογικής συνεύρεσης».(Μπαχτίν,
Ζητήματα της ποιητικής του Ντοστογιέφσκι,Πόλις, σ.175)
mlvardospot.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου