Πέμπτη 21 Αυγούστου 2025
Κυριακή 17 Αυγούστου 2025
Μη ταρασέσθω υμών η καρδία
Σάββατο 16 Αυγούστου 2025
Παρασκευή 15 Αυγούστου 2025
Άλλης βιοτής απαρχή (Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν)
Πάσχα σημαίνει διάβαση, πέρασμα. Πέρασμα για τους Εβραίους από την αιχμαλωσία των Αιγυπτίων στην ελευθερία της Χαναάν, ενώ για τους χριστιανούς πέρασμα από τη Σταύρωση στην Ανάσταση, από το θάνατο στη ζωή, από τη φθορά στην αφθαρσία. Ας θυμηθούμε τι ψάλλουμε στις αναστάσιμες ημέρες:«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ημάς διεβίβασεν».«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν».
Από την Καινή Διαθήκη για τη ζωή
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
Ας δούμε τώρα και η Καινή Διαθήκη πως βλέπει τον θάνατο. Η προσκόλληση του ανθρώπου στα υλικά αγαθά πέρα από τις σκοτούρες και τις έγνοιες οδηγεί τον άνθρωπο στο να χάσει τη ψυχή του. Η ψυχή του γίνεται υλόφρων, ασχολείται δηλαδή μόνο με τα υλικά και καθόλου με τα πνευματικά και έτσι δεν κάνει τίποτα για τη ψυχή του, με αποτέλεσμα να τη χάσει. Κι όμως δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο από τη ψυχή του ανθρώπου. Ο ευαγγελιστής Λουκάς τονίζει: (Ιστ, 26) « τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»
Η περίπτωση του Λαζάρου, του μαθητή του Κυρίου, είναι χαρακτηριστική για την έννοια της κοίμησης και του θανάτου (Κατά Ιωάννην ΙΑ,11-44), διότι , ενώ όλοι πίστευαν ότι ο Λάζαρος πέθανε, ο Χριστός τους έλεγε ότι κοιμήθηκε και στη συνέχεια τον ανάστησε. Τότε ο Ιησούς είπε τη μεγάλη αλήθεια: «ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ο πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα». Ο Χριστός με την ανάσταση του Λαζάρου ήθελε να προοικονίσει τη δική του ανάσταση που θα σήμαινε και την ανάσταση όλων των ανθρώπων και το τέλος του θανάτου.
Υπάρχει λοιπόν ζωή και μετά θάνατον ζωή και πως είναι αυτή; Ας διαβάσουμε τα σχετικά χωρία του Ευαγγελίου για τη μέλλουσα ζωή: «Εκείνοι που θα αξιωθούν να απολαύσουν τη μέλλουσα ζωή και την εκ νεκρών ανάσταση ούτε νυμφεύονται ούτε δίδονται σε γάμο. Διότι ούτε και να πεθάνουν πλέον μπορούν, επειδή τα σώματα τους είναι άφθαρτα και αιώνια. Είναι όμοιοι με τους αγγέλους και υιοί του Θεού, υιοί που δεν προέρχονται από φυσική γέννηση, αλλά από την ανάσταση, που ο Θεός θα διατάξει και θα πραγματοποιήσει. Μάθετε, λοιπόν, μας διαβεβαιώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς, ότι ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζωντανών. Διότι όλοι, όσοι έχουν φύγει από την γη και είναι για μας νεκροί, για το Θεό είναι ζωντανοί, ζουν κοντά του σε διαρκή επικοινωνία μαζί του.” ( Λουκ. 20, 35-38)
Παρόλα αυτά υπάρχει θάνατος για τον χριστιανό, αλλά τι είδους θάνατος είναι αυτός; Ας ακούσουμε τον Απ. Παύλο στην προς Ρωμαίους επιστολή (3-23): «ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». Πρόκειται για τον θάνατο του παλαιού ανθρώπου της αμαρτίας και την αναγέννησή του δια του θανάτου του Ιησού σε μια νέα ζωή, τη ζωή του Χριστού. Με το βάπτισμα τρεις φορές στα νάματα τα Ιορδάνεια της κολυμβήθρας συμμετέχουμε στην τριήμερη ταφή του Χριστού και όπως αυτός αναστήθηκε, ανασταινόμαστε κι εμείς και ντυνόμαστε με το ένδυμα του Χριστού (όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν Χριστόν ενεδύθημεν), που είναι λευκό και άσπιλο και καλούμαστε να μη το λερώνουμε με τις αμαρτίες μας. Όμως, επειδή είμαστε άνθρωποι και πέφτουμε σε αμαρτίες, υπάρχει το πλυντήριο της εξομολόγησης και το καθαρίζουμε. Άρα θάνατος υπάρχει γι’ αυτούς που μένουν στην αμαρτία, ενώ για τους χριστιανούς, που βαπτίζονται, εξομολογούνται και κοινωνούν, υπάρχει ζωή αιώνιος. Αυτό εύχεται η εκκλησία στους κεκοιμημένους κατά την νεκρώσιμη ακολουθία. Η πίστη της εκκλησίας είναι ότι πρόκειται για κοιμηθέντες όχι για νεκρούς, τους οποίους θα τους πάρει μαζί του ο Ιησούς, στη δεύτερη παρουσία Του.
Ο απ. Παύλος απαντά στον προβληματισμό πώς θα είναι το σώμα μας μετά τον θάνατο. Για να το καταλάβουμε αυτό μας το δίνει με μια παραβολή. Παρομοιάζει τη ψυχή με το σπυρί του σταριού. Ο θεός που κάνει το σπυρί του σίτου να γίνεται στάχυ, ο θεός δίνει και το σώμα στους ανθρώπους μετά την ανάσταση των νεκρών. Σπείρεται ο ψυχικός, ο μεταπτωτικός άνθρωπος και γεννιέται ο πνευματικός με τη δύναμη του Κυρίου. Τι είδους όμως σώμα είναι αυτό; Το σώμα αυτό δεν είναι υλικό, δεν είναι φθαρτό, αλλά επουράνιο. Είναι άλλης διάστασης και άλλης υπόστασης. Είναι σαν το σώμα της Παναγίας που δεν πέθανε, σαν το σώμα του Προφήτη Ηλία που εμφανίστηκε με τον Μωϋσή στη Μεταμόρφωση, σαν το αναστημένο σώμα του Χριστού που εμφανίστηκε πολλές φορές στους μαθητές.
Για να αποκτήσουμε όμως την αθανασία πρέπει να περάσουμε μέσα από το θάνατο του παλαιού μας ανθρώπου. Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος προς τους Γαλάτας χριστιανούς γράφει: «Οι μαθητές του Χριστού σταυρώνουν τη σάρκα τους και την απαλλάσσουν από τα πάθη και τις επιθυμίες τις σαρκικές και αποκτούν τους καρπούς του Αγ. Πνεύματος, την πίστη, την εγκράτεια, την αγάπη, την μακροθυμία, την πραότητα, την αγαθοσύνη, την ειρήνη, τη χαρά κλπ.». Γι αυτό οι παρούσες θλίψεις απεργάζονται την αιώνια δόξα της ανάστασής μας «ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι.»
Ο Χριστός άδειασε τον εαυτό του από τη θεϊκή περιβολή και τη δόξα και ντύθηκε το χοϊκό και φθαρτό μας σώμα, για να το αφθαρτοποιήσει, να το αθανατίσει και να σώσει τις ψυχές μας. Ήλθε στη γη, για να μας ανεβάσει στον ουρανό και να μας χαρίσει την αθανασία που είχαμε χάσει. Αξίζει κάθε θυσία, κάθε αγώνας, κάθε στέρηση, κάθε υπομονή γι’ αυτήν την ελπίδα της αιωνίας ζωής.
ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Είναι όμως και πολύ ενδιαφέρον να δούμε και τη νεοελληνική παράδοση, πως δηλαδή ο λαός ζει το μεγάλο γεγονός του θανάτου και του κάτω κόσμου. Σε πολλά δημοτικά τραγούδια ο κάτω κόσμος είναι η αρνητική φωτογραφία του πάνω κόσμου. Ό,τι καλό και ωραίο υπάρχει στον πάνω κόσμο, δεν υπάρχει στον κάτω.
Σ’ ένα κλέφτικο δημοτικό τραγούδι ο κλέφτης, λαβωμένος, βλέπει να έρχεται το τέλος του και δεν λέει να αφήσει τη χαρά του πάνω κόσμου, αλλά θέλει να συνεχίσει να κατοικεί κοντά στα ψηλά τα δέντρα με τους παχείς τους ίσκιους, να έχει ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο και τα πουλιά να του φέρνουν τα χαμπέρια από τον πάνω κόσμο. Τι ομορφιά, τι λεβεντιά, πουθενά ο φριχτός ο Άδης με τα τρομακτικά πράγματα της Κόλασης του Δάντη…
Θα σας θυμίσω όμως και τον Κωνσταντή στην παραλογή Του Νεκρού Αδελφού, όπου η Αρετή δεν καταλαβαίνει ότι ο αδελφός της είναι πεθαμένος, αλλά νομίζει ότι είναι άρρωστος. Να λοιπόν πώς ο λαϊκός ποιητής καταλαβαίνει πώς θα είναι το σώμα μας μετά την ανάσταση. Θα έχουμε τα χαρακτηριστικά μας, θα είμαστε αναγνωρίσιμοι, δεν θα είμαστε υλικοί, αλλά πνευματικοί, όπως οι άγγελοι.
Πώς λοιπόν εξηγούνται όλα αυτά που διαβάζουμε στα δημοτικά μας τραγούδια; Είναι η μαγεία της ελληνικής φύσης, που δεν ξεχνιέται εύκολα, είναι η ελληνική λεβεντιά που δεν καταβάλλεται παρά μόνο στα μαρμαρένια αλώνια από έναν ακαταμάχητο αντίπαλο, τον Χάρο, ή μήπως είναι η αναστάσιμη ελπίδα που πέρασε μέσα στη λαϊκή ψυχή; Δεν ξέρω, ίσως κάτι από αυτά ή ίσως όλα αυτά.
Η πίστη μας είναι πίστη χαράς. «Χαίρετε λαοί και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός ημών πολύς εν τοις ουρανοίς». Η αμαρτία και ιδιαίτερα ο εγωισμός και η υπερηφάνεια απομάκρυναν τον άνθρωπο από το Θεό, από τον Παράδεισο. Ήλθε ο Χριστός και με την ανάστασή του μας έφερε και την δικιά μας ανάσταση, τη χαρά και την ευτυχία. Γι αυτό και το Πάσχα, που γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου, είναι η πιο χαρμόσυνη ημέρα. Πάσχα σημαίνει διάβαση, πέρασμα. Πέρασμα για τους Εβραίους από την αιχμαλωσία των Αιγυπτίων στην ελευθερία της Χαναάν, ενώ για τους χριστιανούς πέρασμα από τη Σταύρωση στην Ανάσταση, από το θάνατο στη ζωή, από τη φθορά στην αφθαρσία. Ας θυμηθούμε τι ψάλλουμε στις αναστάσιμες ημέρες:«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ημάς διεβίβασεν».«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν».
Συμπερασματικά: Οι αρχαίοι μας δίδαξαν το μέτρο γι’ αυτή τη ζωή, ο Χριστός όμως μας δίδαξε τη χαρά γι αυτή τη ζωή και την πίστη για την άλλη ζωή.
Αιώνια ζωή
Τι είναι η αιώνια ζωή;
Όταν η Γραφή κάνει λόγο για αιώνια ζωή, αναφέρεται σ’ ένα δώρο τού Θεού που προσφέρεται μόνο «διαμέσου του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας» (Ρωμαίους 6:23). Αυτό το δώρο έρχεται σε αντίθεση με τον «θάνατο» που είναι το φυσικό αποτέλεσμα τής αμαρτίας.
Το δώρο τής αιώνιας ζωής δίνεται σ’ εκείνους που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι «η ανάσταση και η ζωή» (Ιωάννης 11:25). Το γεγονός ότι αυτή η ζωή είναι «αιώνια», δείχνει ότι είναι αέναη ζωή — συνεχίζεται στο διηνεκές χωρίς τέλος.
Είναι λάθος, ωστόσο, να θεωρούμε την αιώνια ζωή ως μια ατελείωτη διαδοχή ετών. Η κοινή λέξη τής Καινής Διαθήκης «αιώνιος» φέρει την ιδέα τής ποιότητας καθώς και της ποσότητας. Στην πραγματικότητα, η αιώνια ζωή δεν συνδέεται καθόλου με τα «χρόνια», καθώς είναι ανεξάρτητη από τον χρόνο. Η αιώνια ζωή μπορεί να λειτουργήσει έξω και πέρα από τον χρόνο, καθώς και μέσα στον χρόνο.
Για τον λόγο αυτόν, η αιώνια ζωή μπορεί να θεωρηθεί ως κάτι που οι χριστιανοί βιώνουν τώρα. Οι πιστοί δεν χρειάζεται να «περιμένουν» την αιώνια ζωή, γιατί δεν είναι κάτι που ξεκινάει όταν πεθαίνουν. Αντιθέτως, η αιώνια ζωή αρχίζει την στιγμή που ένας άνθρωπος ασκεί πίστη στον Χριστό. Είναι τωρινή μας κατοχή. Στον Ιωάννη 3:36 λέει, «Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή…». Παρατηρήστε πως ο πιστός «έχει» (ενεστώτας) αυτήν την ζωή. Βρίσκουμε παρόμοια σύνταξη σε ενεστώτα χρόνο στον Ιωάννη 5:24 και 6:47. Το επίκεντρο τής αιώνιας ζωής δεν βρίσκεται στο μέλλον μας αλλά στην παρούσα θέση μας εν Χριστώ.
Η Αγία Γραφή συνδέει άρρηκτα την αιώνια ζωή με το Πρόσωπο τού Ιησού Χριστού. Το Ιωάννης 17:3 είναι μια σημαντική περικοπή υπό αυτό το πρίσμα, καθώς ο Ιησούς προσεύχεται, «Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίο απέστειλες, τον Ιησού Χριστό». Εδώ, ο Ιησούς εξομοιώνει την «αιώνια ζωή» με την γνώση τού Θεού και του Υιού. Δεν υπάρχει γνώση τού Θεού χωρίς τον Υιό, γιατί μέσω τού Υιού ο Πατέρας αποκαλύπτεται στους εκλεκτούς (Ιωάννης 17:6, 14:9).
Αυτή η ζωοποιός γνώση τού Πατέρα και του Υιού είναι μια αληθινή, προσωπική γνώση και όχι απλώς μια ακαδημαϊκή αντίληψη. Θα υπάρξουν μερικοί την ημέρα τής Κρίσης που είχαν ισχυριστεί ότι ήταν ακόλουθοι τού Χριστού αλλά ποτέ δεν είχαν μια σχέση μαζί Του. Σ’ αυτούς που ψευδώς ομολογούν πίστη, ο Ιησούς θα πει «Ποτέ δεν σας γνώρισα· φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία» (Ματθαίος 7:23). Ο απόστολος Παύλος έθεσε στόχο του να γνωρίσει τον Κύριο και συνέδεσε αυτήν την γνώση με την ανάσταση από τους νεκρούς: «Για να γνωρίσω αυτόν, και την δύναμη τής ανάστασής του, και την κοινωνία τών παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του· αν κατά κάποιον τρόπο φτάσω στην εξανάσταση τών νεκρών.» (Φιλιππησίους 3:10-11).
Στην νέα Ιερουσαλήμ, ο απόστολος Ιωάννης βλέπει ένα ποτάμι να ρέει από «τον θρόνο τού Θεού και του Αρνίου» και «από δω κι από κει από το ποτάμι ήταν το δέντρο της ζωής... και τα φύλλα του είναι για τη θεραπεία τών εθνών» (Αποκάλυψη 22:1-2). Στην Εδέμ, επαναστατήσαμε ενάντια στον Θεό κι εκδιωχθήκαμε από το δέντρο τής ζωής (Γένεση 3:24). Ο Θεός, τελικώς, αποκαθιστά με την χάρη Του την πρόσβασή μας στο δέντρο τής ζωής. Αυτή η πρόσβαση παρέχεται μέσω τού Ιησού Χριστού, του Αμνού τού Θεού που πήρε επάνω Του την αμαρτία τού κόσμου (Ιωάννης 1:29).
Αυτήν τη στιγμή, κάθε αμαρτωλός καλείται να γνωρίσει τον Χριστό και να λάβει αιώνια ζωή: «και όποιος διψάει, ας έρθει· και όποιος θέλει, ας παίρνει δωρεάν το νερό τής ζωής» (Αποκάλυψη 22:17).
Πώς μπορείς να ξέρεις ότι έχεις αιώνια ζωή; Πρώτα απ’ όλα, ομολόγησε τις αμαρτίες σου ενώπιον τού άγιου Θεού μας. Δέξου, κατόπιν, την πρόνοια τού Θεού σε σένα, για Σωτήρα. «Καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα τού Κυρίου θα σωθεί» (Ρωμαίους 10:13). Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός τού Θεού, πέθανε για τις αμαρτίες σου και αναστήθηκε την τρίτη μέρα. Πίστεψε τα καλά νέα· πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα σωθείς (Πράξεις 10:16-31, Ρωμαίους 10:9-10).
Ο Ιωάννης το θέτει τόσο απλά: «Ο Θεός έδωσε σε μας αιώνια ζωή, και αυτή η ζωή είναι μέσα στον Υιό του. Εκείνος που έχει τον Υιό, έχει τη ζωή· εκείνος που δεν έχει τον Yιό τού Θεού, τη ζωή δεν έχει» (Α΄ Ιωάννου 5:11-12).
Τρίτη 12 Αυγούστου 2025
Δευτέρα 11 Αυγούστου 2025
"Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει"
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Κάποτε αναρωτήθηκα πώς ξέρω ότι ο Χριστός είναι ο Θεός; Το ξέρω από τα θαύματά Του σε μένα. Μή ταραζέσθω υμών η καρδία.είπε. ΠΙστεψετε εις τον Θεόν και εις εμέ πιστέψετε."
Μ' αρέσει αυτό που λέει ο Ντοστογιέφσκι με το στόμα του ήρωά του Σατώφ στους Δαιμονισμένους του, "να μην αρνηθείτε ποτέ , ποτέ τις μεγάλες ελπίδες". Δε θέλω ποτέ, ποτέ να αρνηθώ τις μεγάλες ελπίδες και την πίστη μου στα θαύματα, όπως και στη νοερά προσευχή.
"Στήτε διά πάσης προσευχής και δεήσεως προσευχόμενοι εν παντί καιρώ, εν πνεύματι" . Αυτή η επίκληση, η "γλώσσα" , όπως την ονομάζει ο Απόστολος Παύλος , μας συνδέει με τη χαρά του Θεού.: "ου γαρ έστι ακαταστασίας ο Θεός , αλλά ειρήνης."Μείνετε εν εμοί και ό,τι αν αιτήσηται γενήσηται υμίν".
Οι πρώτοι στίχοι των εννέα ωδών, καθώς και οι σπουδαιότεροι στίχοι μιλούν για την πίστη στο Θεό, για το "στήκετε εν τη πίστει":
Όσο για μένα θέλω να στηρίζομαι στην πίστη στα θαύματα του Θεού και στις απειρες ευεργεσίες του Θεού σε μένα , περισσότερο από κάθε εξέλιξη της επιστήμης.
Πρώτη ωδή: (Ι-3):
(Άσωμεν τω Κυρίώ , ενδόξεως γαρ δεδόξασται. ίππον και αναβάτην έρριψεν εις θάλασσαν. βοηθός και σκεπαστής μου εγένετό μοι εις σωτηρίαν. ούτος μου Θεός, και δοξάσω αυτόν, Θεός του πατρός μου και υψώσω αυτόν. Κύριος συσντρίβων πολέμους. Κύριος όνομα αυτώ.
Δεύτερη ωδή:
"Πρόσεχε ουρανέ και λαλήσω και ακουσάτω η γη ρήματα εκ στόματός μου. προσδοκάσθω ως υετός το απόφθεγμά μου και καταβήτω ως δρόσος τα ρήματά μου καί ωσεί όμβρος επ' άγρωστιν και ωσεί νιφετός επί χόρτον. ότι το όνομα Κυρίου εκάλεσα, διότι μεγαλωσύνην τω Θεώ ημών Θεός αληθινά τα έργα αυτού και πάσαι αι οδοί αυτού κρίσεις. Θεός πιστός και ουκ έστιν αδικία. δίκαιος και όσιος Κύριος.
Τρίτη ωδή:
Εστερεώθη η καρκδία μου εν Κυρίω Υψώθη κέρας μου εν Θεώ μου.
(...) Κύριος ασθενή ποιήσει αντίδικον αυτού, Κύριος άγιος , μη καυχάσθω ο φρόνιμος εν τη φρονήσει αυτού και μη καυχάσθω ο δυνατός εν τη δυνάμει αυτού και μη καυχάσθω ο πλούσιος εν τω πλούτει αυτού, αλλ' εν τούτω καυχάσθω ο καυχώμενοςσυνιών και γινώσκειν τον Κύριον και ποιείν κρίμα και δικαιοσύνην εν μέσω της γης.
Τετάρτη ωδή:
Κύριε, εισακήκοα την ακοήν σου και εφοβήθην. Κύριε κατενόησα τα έργα σου και εξέστην. (...) Εγώ δε εν τω Κυρίω αγαλλιάσομαι, χαρήσομαι επί τω Θεώ τω σωτήρι μου. Κύριος ο Θεός δύναμίς μου και τάξει τους πόδας μου εις συντέλειαν.επί τα υψηλά επιβιβά με του νικήσαι εν τη ωδή αυτού.
Πέμπτη ωδή:Προσευχή ΗσαΪου του Προφήτου
Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε ο Θεός, διότι φως τα προστάγματά σου επί της γης.
Έκτη ωδή:Προσευχή Ιωνά του Προφήτου:
Εβόησα εν θλίψει μου προς Κύριον τον Θεόν μου, και εισήκουσέ μου εκ κοιλίας άδου κραυγής μου.ήκουσας φωνής μου.
Εβδόμη ωδή. Προσευχή των αγίων Τριών Παίδων.
Ευλογητός ει, Κύριε ο Θεός των πατέρων ημών, και αινετών και δεδοξασμένον το όνομά σου εις τους αιώνας. ότι δίκαιος ει επί πάσιν, οις εποίησας ημίν και δεδαξασμένον το όνομά σου εις τους αιώνας.
Ογδόη ωδή
Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον. υμνείτε και υπερυυψούτε αυτόν εις τους αιώνας.
Ωδή της Θεοτόκου. Λουκά, Κεφ. α' 68.
Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου, ότι επέβλεψενκ επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί. ότι εποίησέ με μεγαλεί ο δυνατός και άγιον το όνομα αυτού και το έλεος αυτού εις γενεάς και γενεών τοις φοβουμένοις αυτών.
Προσευχή Ζαχαρίου του πατρός του Προδρόμου
Ευλογητός Κϋριος ο Θεός του Ισραήλ , ότι επεσκέψατο και εποίσε λύτρωσιν τω λαώ αυτού (...) Και συ παιδίον προφήτης υψίστου κληθήσει Προπορεύση γαρ προ προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς αυτού, του δούναι γνώσιν σωτηρίας τω λαώ αυτού εν αφέσει αμαρτιών αυτών διά σπλάχνα ελέους Θεού ημών, εν οίς επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους επιφάναι τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις, του κατευθύναι τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης.
Παρασκευή 8 Αυγούστου 2025
Τρίτη 5 Αυγούστου 2025
Αναγωγή σστη συμβολική θεολογία
Ο Αναγωγισμός είναι μια από τις πολλές φιλοσοφικές ιδέες που σχετίζονται με τους συσχετισμούς μεταξύ φαινομένων, τα οποία μπορούν να περιγραφούν με όρους άλλων απλούστερων ή πιο θεμελιωδών φαινομένων.[1] Περιγράφεται επίσης ως μια πνευματική και φιλοσοφική θέση που ερμηνεύει ένα σύνθετο ζήτημα ως το άθροισμα των μερών του.[2]
Το Oxford Companion to Philosophy αναφέρει ότι ο "αναγωγισμός είναι ένας από τους πιο χρησιμοποιούμενους και καταχρηστικούς όρους στο φιλοσοφικό λεξικό" και προτείνει μια διαίρεση σε τρία μέρη[3] :
- Οντολογικός αναγωγισμός: η θεώρηση ότι το σύνολο της πραγματικότητας αποτελείται από έναν πεπερασμένο αριθμό τμημάτων.
- Μεθοδολογικός αναγωγισμός: η επιστημονική προσπάθεια παροχής εξηγήσεων με όρους μικρότερων οντοτήτων/ υποστάσεων.
- Θεωρία του αναγωγισμού : η πεποίθηση ότι μια νεότερη θεωρία δεν αντικαθιστά ούτε απορροφά μια παλαιότερη αλλά την μειώνει στους βασικότερους όρους. Η μείωση της θεωρίας χωρίζεται σε τρία μέρη : μετάφραση, παραγώγηση, εξήγηση.[4]
Ο αναγωγισμός μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε φαινόμενο, συμπεριλαμβανομένων των αντικειμένων, των προβλημάτων, των θεωριών και των εννοιών.
Κυριακή 3 Αυγούστου 2025
Αγαπημένο μου σημειωματάριο "
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Μ' αρεσε ο τίτλος αυτός από την γνωστή θαυμάσια ιταλική κινηματογραφική ταινία και τον έβαλα εδώ στο μικρό μου αυτό δοκίμιο με θέμα τις αγαπημένες αναμνήσεις. Ο άνθρωπος λέει ο φιλόσοφος εννοώντας εμάς τους Έλληνες ότι εκ φύσεως αγαπάει τις ιστορίες, έχει όρεξη διαρκώς να μαθαίνει. Η παράδοση του λαού μας είναι η αυτοεξέταση, η νήψη όπως λέγεται στην Εκκλησία.
Πάντα κουβαλώ μαζί μου ένα σημειωματάριο για να καταγράφω ιστορίες δικές μου ή των ανθρώπων που είναι γύρω μου.Όταν ρώτησαν κάποιον περιηγητή ποιοί μένουν σ' αυτή τη χώρα, εννοώντας την Ελλάδα, απάντησε, είναι άνθρωποι που αγαπούν τις συζητήσεις, τίς ιστορίες, λέω εγώ. Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, όπως λέει ο στίχος του ωραίου αυτού τραγουδιού του Νέου Κύματος.
Ο παππούς Αγγελάκης εκ Δεσκάτης Γρεβενών, αγαπούσε τα τραγούδια που περιέχουιν μια ιστορία, αυτά που στο Δημοτικό Τραγούδια ανήκουν στην κατηγορία των Παραλογών. Παραλογές είναι τραγούδια που περιέχουν ιστορίες από την πλούσια νέα και αρχαία ιστορία του Γένους των Ρωμιών! Παράδειγμα το Μοιρολόι για το θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, ,θα μπορούσε να το εντάξει κανείς στις Παραλογές. Είνάι ένα αριστουργηματικό Ηπειρώτικο πολυφωνικό τραγούδι, για τον Ήρωα της Επαναστάσεως του Εικοσιένα. Παραθέτω εδώ τους στίχους του, για να τους χαρείς, ευγενικέ αναγνώστη:https://youtu.be/AwJ9CCgywtw?t=48
Τί ευτυχισμένος είμαι λέει ο πατέρας του Οδυσσέα, στο ποίημα της Οδύσσειας του Ομήρου: Τί ευτυχισμένος είμαι , λέει στον εαυτό του, να βλέπω το γιο μου Οδυσσέα και τον εγγονό μου Τηλεμαχο να πολεμούν τους μνηστήρες για την ελευθερία της πατρίδας.
Ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος να γίνει θεός. Πάντα είναι συνδεδεμένος μετο Θεό. Όλος ο δρόμος απ' τον άνθρωπο προς το Θεό γίνεται με χαρά: "Μετά χαράς την δέησιν ποιείτε". Με χαρά κοινωνούμε τα παθήματά μας με τα παθήματα του Ιησού. Με χαρά έχουμε το Θεό κέντρο της προσωπικής μας ζωής. Ανακαλύπτουμε στο Χριστό τον αληθινό εαυτό μας.
Η ζωή μας είναι επέκταση μέσα μας της ζωής του αναστημένου Χριστού. Ο Χριστός είναι το αμπέλι κι εμείς είμαστε τα κλήματα. Ο Χριστός είναι ο κορμός κι εμείς είμαστε τα κλαδιά. Η Εκκλησία σώζει την κοινή αισθητική βάση. Οι διδασκαλίες χωρίς το Χριστό είναι σχιζογρένεια.
Είμαστε δόκιμοι με την επίγνωση του Χριστού μέσα μας. Δεν δοκίμασαν να έχουν το Θεό μέσα τους εν επιγνώσει και ο Θεός τους παρέδωκε εις αδόκιμο νου, πράττοντας τα μη καθήκοντα.
"Και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν ν επιγνώσει παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, μεστούς φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγείς, υβριστάς, υπερήφανους, αλαζόνας, αστόργους , α,σπόνδους, ανελεήμονας." (Ρωμ.1, 28-32)
Κάθε φορά ποου θυμάμαι κάποιο θαύμα στη ζωή μου το σημειώνω στο αγαπημένο μου σημειωμάρια. Γνωρίζω από την προσωπική μου πείρα, ότι κανείς δεν μπορεί να χαρεί τη ζωή, αν δεν τη θεωρεί δώρο του Θεού. Ευχαριστώ πάντα και ευγνωμονώ τουν Κύριο και Θεό μου, για τις αμέτρητες ευεργεσίες στον ταπεινό δούλο Του. Ποιός είναι, γράφει στον ψαλμό του ο Δ|αβίδ, και με θυμάσαι; Ο ίδιος λέει επίσης ότι θα χαρούν οι δίκαιοι με το Θεό. "Ευφρανθήσονται δίκαοι εν Κυρίω."
mlvardospot, blogspot.com