Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η πρώτη προσευχή που θυμάμαι είναι της γιαγιάς μου Βασιλικής, που παρακαλούσε τον Άγιο Κωνσταντίνο, να μας σώσει από τις σφαίρες που έπεφταν γύρω μας, στη μάχη στην κωμόπολη της Δεσκάτης Γρεβενών.
Ήμουν τότε γύρω στα εφτά χρονών και κρυβόμασταν με τη γιαγιά μου Βασιλική , σε κάποια γωνιά του σπιτιού, για να φυλαχτούμε από τα πυρά. Η γιαγιά μου επαναλάμβανε συνεχώς το όνομα του Αγίου Κωνσταντίνου. "Αγιε Κωνσταντίνε μου, Άγιε Κωνσταντίνε μου, Άγιε Κωνσταντίνε μου...."
Μετά από αυτήν την εμπειρία της προσευχής ήξερα, πως προσεύχεται ο κόσμος στην εκκλησία τις Κυριακές και τις γιορτές, ότι παρακαλούν τη χάρη του Χριστού, της Παναγίας και του Αγίου προστάτη του ο καθένας.
Γύρω από αυτό το γεγονός νομίζω οικοδομήθηκε η πίστη μου ότι ο Χριστός είναι ο Θεός, ότι εισακούει τις προσευχές μας, όπου κι αν βρισκόμαστε. Μετά, στα χρόνια που ακολούθησαν ένιωθα χαρά κάθε φορά που πήγαινα στην εκκλησία.
Εκείνο που με παραξένεψε ήταν πώς η πίστη μου στο Χριστό δεν έδιωχνε τους φόβους μου ,κυρίως για τις ασθένειες. Ίσως αυτό συνέβαινε επειδή το Χριστό, τον θυμόμουν μόνον όταν τον είχα ανάγκη. Τον υπόλοιπο χρόνο, τον ξεχνούσα.
Το εμπόδιο αυτό ξεπεράστηκε με την προσευχή του ονόματος του Ιησού, την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησόν με." Χάρις σ' αυτήν είχα συνεχή μνήμη του Θεού. Από τότε άρχισα να ζω σε αναφορά με το Χριστό, για να ξέρω αν η ζωή μου αρέσει στο Θεό.
Με τη μνήμη του Θεού γινόμαστε, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος στην δεύτερη επιστολή του στους Κορινθίους, "αφορώντες", δηλαδή έχουμε προσηλωμένα τα μάτια μας στον της πίστεως αρχηγον και τελειωτήν Ιησούν.
Μετά από αυτό, με τη χάρη του Θεού γινόμαστε "επιγιγνώσκοντες", δηλαδή έχουμε την βεβαιότητα, ότι ο Ιησούς κατοικεί μέσα μας.
Αλλά δε σταματάνε εδώ οι ευεργεσίες του Θεού. Με τη βεβαιότητα ότι ο Ιησούς κατοικεί μέσα μας, έρχεται μια καινούρια χαρά, ότι γινόμαστε ένα με τον Ιησού που κατοικεί μέσα μας. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός εαυτός μας. Αυτό είναι το νόημα του στίχου του Ουναμούνο, "αν δεν υπήρχες Χριστέ ούτε εγώ θα ήμουν αληθινός. (Μιγκέλ νετε Ουναμούνο, Η προσευχή ενός αθέου, Ανθολογία, ).
Αν δεν έχουμε ακόμα αυτήν την εμπειρία νομίζουμε ότι ο Θεός ζητεί από εμάς τα έργα μας, τις καλές σκέψεις, τα καλά λόγια, τις καλές πράξεις. Ενώ ο Θεός δε ζητεί τα έργα μας, αλλά εμάς τους ίδιους. Ζητεί να προσφέρουμε τον εαυτό μας.
"Τεκνία μου", γράφει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες, "ους πάλι οδύνω άχρις ου μορφωθεί Χριστός εν υμίν " ( παιδιά μου, για σας πάλι περνώ τους πόνους της γέννας, ώσπου να μορφωθεί " μέσα σας ο Χριστός.) (Γαλ. 4:19)
*"μορφώνομαι", λαβαίνω μορφή, διαμορφώνομαι, είμαι πρόσωπο, είμαι υπόσταση
